Pianist/initiatiefnemer - Reinier van Houdt
---------------------
De
toneeltext 'Le Fils des Étoiles' is een soort Orphisch Mirakelspel
over de positie van de muzikant op aarde. In onze uitvoering van 'Les
Fils des Étoiles' plaatsen we het verhaal uit de toneeltekst naar
de achtergrond: Peladan en zijn Orphische mirakelspel bevinden zich a.h.w.
‘buiten’ en komen nog slechts als schaduwen binnenvallen door
het licht van langsrijdende voertuigen. Op de voorgrond plaatsen wij onze
eigen meer hedendaagse Orpheus Erik Satie. Zijn positie op aarde is als
die in een laboratorium waarin niets is wat het schijnt en alles van alles
kan worden.
De muziek is opengebroken, hercomponeerd, blootgesteld aan verwante en
aangrenzende geluiden en van een hedendaagse akoestische ´lijst´voorzien.
De pianist wordt gepresenteerd als een personage dat met de daad van het
musiceren niet alleen klanken maar tevens een beeldende wereld om zich
heen creëert. Daar zijn wij getuigen van. De muziek die hij produceert,
vormt daar een wezenlijk contrapuntisch onderdeel van - als een kloppend
hart, een ademhaling. Daarbij negeert hij hardnekkig zijn publieke rol
als uitvoerend musicus op een podium. Hij wil van geen rol noch van publiek
weten, omdat het zijn uitvoering van de muziek verstoort en hem maakt
tot wat anderen willen dat hij is: een marionet? een pias? een pianist,
een componist??
Vragen/twijfels die hem slaaf maken van het kunstbedrijf, vragen waar
hij het liefst verschoond van of onbewogen onder zou wil blijven.
Uiteindelijk lukt het hem niet deze rol noch het publiek te negeren. Hij
is de schijnbaar begeleidende pianist op het podium, die tegen wil en
dank tot hoofdpersoon is geworden: een orpheus die zich staande houdt
in de absurde werelden die om hem heen ontstaan. Tegelijkertijd verdwijnt
hij als kunstenaar en auteur steeds meer in de verre ruis van 78-toerengrammofoons,
wereldontvangers en samplers. Hij is uiteindelijk naakt: een marionet
met losgetrokken touwtjes die nu tenminste de mogelijkheid heeft zich
te bevrijden.